Δεν ξεχνάμε ποτέ το πρώτο «όχι» που ακούσαμε στη ζωή μας. Δεν ξεχνάμε τα «όχι», γενικά. Ωστόσο, πρέπει να τα αποδεχόμαστε, να αξιολογούμε, να μαθαίνουμε από αυτά και να πηγαίνουμε παρακάτω. Σε ένα κείμενο που αυτές τις μέρες κάνει θραύση στο διαδίκτυο – και είναι λογικό: κανείς δεν θέλει να τον απορρίπτουν, αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι η απόρριψη είναι ένας μοχθηρός δάσκαλος, ο οποίος ωστόσο έχει να (μας) διδάξει πολλά. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το εφαρμόζεις.
Κάποιος που δεν δέχεται το «όχι» για απάντηση,
καταλήγει στην καλύτερη περίπτωση εμμονικός και επίμονος. Θα χτυπάει για πάντα μια πόρτα που δεν ανοίγει. Στη χειρότερη περίπτωση επικίνδυνος. Θα μετέλθει όλων των μέσων, για να πετύχει τον σκοπό του, συχνά με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον κοινωνικό του περίγυρο. Ωστόσο, εκπαιδευόμαστε στο «όχι», όσο κι αν πονάει και δημιουργούμε μηχανισμούς αντίστασης και αφομοίωσης μίας κατάστασης που δεν μας συμφέρει. Και το ωραιότερο: η απόρριψη μπορεί να κρύβεται οπουδήποτε, σχεδόν σε κάθε μας βήμα, σε κάθε κοινωνική μας συναναστροφή. Τι κάνουμε, λοιπόν;
Στο γραφείο : Δεν είναι δυνατόν να μας συμπαθούν όλοι οι συνάδελφοι. Για την ακρίβεια είναι αδύνατον. Μην επιμείνετε να κερδίσετε και τον τελευταίο. Κάποιοι δεν θα μας συμπαθήσουν, γιατί έτσι. Χωρίς λόγο. Διατηρούμε χαμόγελο, ψυχραιμία και ευγένεια. Μπορεί και να τους κερδίσουμε. Μπορεί, ωστόσο κι όχι. Δεν είναι κακό, συμβαίνει. Ας το αποφασίσουμε κι ας επικεντρωθούμε στη δουλειά, σε όσους μας συμπαθούν και κυρίως σ’ εμάς.
Από τον σύντροφο : Οι χωρισμοί είναι από τα πιο επώδυνα πράγματα σ’ αυτή τη ζωή. Μπορεί κανείς να κάνει τα πάντα, για να γυρίσει στο πριν, για να επανασυνδεθεί με τον/την πρώην: από σπαραξικάρδια μηνύματα στο κινητό και απελπισμένα τηλέφωνα στη μέση της νύχτας, μέχρι το να ποστάρει σέξι φωτογραφίες με ή χωρίς υπονοούμενα, με ή χωρίς καινούριο σύντροφο στα social media. Απλώς επιτείνει το «όχι» του /της πρώην. Υπάρχει, όμως, κι ο δρόμος της ευγενούς αδιαφορίας. Το να εξαφανιστείς από τη ζωή αυτού που το απαίτησε. Όχι τηλέφωνα, όχι μεθυσμένα μηνύματα, όχι (καθόλου) τυχαίες συναντήσεις. Απλή εξαφάνιση. Ακόμη κι αν ο/η πρώην δεν επιστρέψει, η ζωή μας οδηγεί παρακάτω. Σε νέους ανθρώπους, ζωές, καθημερινότητες. Κι αυτό είναι μόνο καλό.
Από φίλους: Συμβαίνει σε όλους. Να ανακαλύψουν ένα πρωί ότι οι παλιοί φίλοι έχουν ολοκαίνουριες παρέες, στις οποίες εμείς δεν χωράμε. Πάρτι στα οποία δεν προσκληθήκαμε ποτέ, εκδρομές και συναντήσεις για τις οποίες κανείς δεν μας ενημέρωσε. Δεν ωφελούν οι σκηνές ζήλιας μεταξύ παλιών φίλων. Αν χαθήκαμε, υπήρχε λόγος. Οι πραγματικοί φίλοι που έκαναν λάθος, πάντα ξανατηλεφωνούν. Και εκεί είναι που αποφασίσουμε ποιος πραγματικά έχει το πάνω χέρι στην απόρριψη.
Από φλερτ που δεν προχώρησαν: Βγήκαμε μια, βγήκαμε δυο και ξαφνικά το ραντεβού μας εξαφανίστηκε από τον ορίζοντα. Δεν έχει χρόνο για έναν γρήγορο καφέ, λέει, αλλά στο Facebook εμφανίζεται με φίλους, παρέες και ένα νέο φλερτ. Να μια ευγενής, διακριτική απόρριψη. Δεν μας το είπαν ευθέως, αλλά η πραγματικότητα είναι αυτή. Ζητάμε τον λόγο; Μία πιο σαφή εξήγηση που μας οφείλεται; Βασικά, κανείς δεν χρωστά τίποτα σε κανέναν. Ούτε το φλερτ μας που δεν προχώρησε σ’ εμάς. Μπορούμε, όντως, να διεκδικήσουμε μία τίμια απάντηση, μπορούμε, κυρίως, ωστόσο, να μην ξανασχοληθούμε με το ζήτημα. Δεν ταιριάζουμε με όλους και κάποιοι έχουν αυτόν τον τρόπο για να μας το δηλώσουν.
Στα social media: Κάποιος μας μπλόκαρε, κάποιος μια ωραία πρωία μας έκανε unfriend στο Facebook, κάποιος, για κάποιον λόγο δεν θέλει να μας βλέπει στο Timeline του. Συμβαίνουν αυτά, ειδικά αν οι πολιτικές μας απόψεις στα social media εκφράζονται με λίγο περισσότερο πάθος, απ’ όσο αντέχουν οι φίλοι μας. Αν δεν είναι ο κολλητός μας αυτός που μας έκανε block, όσο κι αν αυτή η κίνηση δεν μας κολακεύει ακριβώς, το δεχόμαστε και πάμε παρακάτω. Και κυρίως δεν το κουβαλάμε στην πραγματική ζωή. Το αφήνουμε στην ψηφιακή.
Σε μια πρόταση γάμου : Το να απορρίπτει κάποιος την πρόταση μας να επισημοποιήσουμε τη σχέση, ναι, είναι οδυνηρό, αλλά είναι και ειλικρινές. Από ένα χλιαρό, αμήχανο, ξαφνιασμένο «ναι», προτιμάται η απόρριψη στη συγκεκριμένη περίπτωση. Φέρνει ένα βήμα πιο κοντά σε αυτόν που θα πει «ναι» και θα το εννοεί.
Για μία δουλειά / προαγωγή : Μία προαγωγή που δεν έρχεται ποτέ ή μία θέση εργασίας που μοιάζει με άπιαστο όνειρο, δεν είναι κάτι για το οποίο φταίμε πάντα εμείς. Ας μην το παίρνουμε προσωπικά. Οι αδικίες είναι μέσα στο παιχνίδι και ο εργοδότης, όσο κι αν δουλεύουμε, όσο κι αν αποδίδουμε, συνήθως έχει κάποιον άλλο στο μυαλό του: κάποιον που του μοιάζει περισσότερο, κάποιον που πιστεύει ότι θα διοικήσει όπως αυτό, κάποιον που συμπαθεί περισσότερο. Συμβαίνουν αυτά. Μία τέτοιου είδους αδικία, φέρνει το βιογραφικό μας ένα βήμα πιο κοντά στα σωστά χέρια. Εννοείται ότι μπορεί και σε αυτή την περίπτωση να θέλουμε εξηγήσεις. Ας είμαστε έτοιμοι ωστόσο και για τη δεύτερη φάση της απόρριψης, συν το να ακούσουμε πολύ απογοητευτικά πράγματα. Γιατί; Αφού μπορούμε να το αποφύγουμε με μαεστρία.
Από το κοινό: Να μια εμπειρία που συνήθως δοκιμάζουν όσοι κάνουν δουλειά που απευθύνεται στο ευρύ κοινό. Παρουσιαστές, συγγραφείς, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, τραγουδιστές, (πολιτικοί) σε κάποια φάση της διαδρομής τους δεν συγκινούν ακριβώς τα πλήθη. Το αντίθετο μάλιστα. Μια λάθος κίνηση ή δήλωση, μια κακή συνεργασία, μια άστοχη επιλογή και ο άλλοτε θαυμαστής απορρίπτει το νέο εγχείρημα. Οδυνηρό, στενόχωρο, κάποτε και οικονομικά επιζήμιο, αλλά διδακτικό. Τουλάχιστον, τώρα ξέρετε τι να μην ξανακάνετε….
Με στοιχεία από τον Guardian και το Guyliner.com Πηγή: www.lifo.gr